Bu mövzuda ilk dəfə 6 il əvvəl yazmışdım. “Biznes nə istəyir?” kitabımda da dərc etmişdim. Bu yazıda mövzu ilə bağlı əlavələrimi qeyd edirəm.

Şirkətin CEO-su var – sırf peşəkar idarəçi olduğuna görə sahibkar tərəfindən təyin olunub. Bir də onun Mamed adlı müavini var, əsas statusu sahibkarın yaxın adamı kimi şirkətin qeyrətini çəkməkdir. Guya şirkəti bundan başqa düşünən yoxdur, bu olmasa yeyib dağıdarlar.. Sahibkar bəlkə də düşünür ki, CEO Mamed faktorundan çəkinə, davranışlarına çəki-düzən verə, amma yanılır. Çünki CEO istər istəməz “ütülü” davranmağa çalışır bu halda, standartdan kənara çıxmamağa çalışır. Məsələn, bəzən hansısa önəmli müştərini cəlb etmək üçün qeyri-adi jestlərə, qeyri-adi endirimlərə ehtiyac duyula bilərsə, CEO bunu eləmir – eləsə, Mamed başqa cür təqdim edəcək sahibkara. Və yaxud, elə situasiya yarana bilər ki, ətraflı araşdırma aparmadan qısa müddətdə qərar vermək zərurəti yarana bilər. CEO bunu etmir, çünki Mamed sahibkara başqa cür təqdim edəcək..
Nəticədə CEO əsl CEO-luqdan çıxır. CEO-nu CEO edən həm də elə bu qeyri-standart qərarları vermək səlahiyyəti və gücüdür.
Və yaxud, tutaq ki CEO Mamed faktorunu boş verib şirkətin mənafeyi tələb edən qərarları verir. Nə baş verəcək? CEO əlavə enerji, vaxt, stress sərf etməlidir ki, sahibkara izah etsin doğru olduğunu.Bundan sahibkar qazanırmı? Bəs bu halda şirkətin qeyrətini çəkən mamedlərə niyə meydan tanınır?